Raz dwa trzy cztery pięć

znów i znów
głos się twój
unosi
w tym pokoju
co go cisza?
przeklęła na wieki

znów twój
śmiech unosi
mnie do obłoków
pary czerwonej
bijącej od maków
z łąk przepełnionych

zacząłem przywracać
rozumną pamięć
tą co w nocy
ze mną czuwała
do rana miłości
tętniącej w sercu

tej co
nauczyła wielbić
kochanków
nauczycieli miłości
i tych którzy
zapragnęli żyć
na wieki

gdzie w
pełni ciemnoty
nocy rok
po śmiertelnym
roku
znów głos
się twój unosi