Nicość

Znoszone sumienie
nie wygładza zmarszczek smutku,
ani dawnych blizn
w kształcie rozprutego słońca.

Bo znoszone – potrafi tylko niszczeć
i utrwalać kontur ust
świeżo scałowanych
śniegu błyskiem.

Myśli płynne
niby nektar rozpustnych
bogów
łatają rozstąpienia ducha,
powieki sklejając słonym deszczem i
samotnym wydźwiękiem
ludzkiego monologu.

Codzienną cierpliwością
tnę powietrze
uprzątnięte tobą.