Wydarte dzieciństwu

Znad morza pamiętam
chłód północy
rozłożony szmaragdem zieleni
pod niżem słońcem namaszczonym

Rozrzucone milczały koszyki
wraz z wnętrznościami
cienie - kontrastowe - długie
odchudzone ciała ludzkie na wietrze drżały

Horyzontem ptak zawładnął
kilka słońc zamkniętych oczu
dzikiej plaży
i usmarkany w długi sweter ubrany
przesiadywałem z mamą
dłubiąc patykiem w zębach piasku
spod fal miedź wystawała
błękit teraźniejszy
i cisza szumem schowana
niewiadomego przestworza serc
dal ułatwiło rusztowanie
ginące wiatrem
milczenie owiec śmieci
i falochron zagubiony w otchłani
paciorkiem czarnym różańcem
po słońce czerwone
a w wodzie sztućce ryb głodne
srebrzyły plażę
przeraził nas węgorz
unoszony przez falę
musiało mu się ciężko zrobić
pomyślałem.

marka.
Wiersz bardzo stary