Mrok

Zły sen wykrzyczał mi
w twarz czarne kruki nocą.

Stała przede mną postać
spowita cieniem bezkresnym.
Oddech jej parzył, jak ogień
z czeluści dantejskiego raju.

Oczy jak dwa duże rubiny
świeciły światłem piekielnym.
Usta szeroko rozdziawione
drgały niczym struny harfy.

Czym ten sen był rzeczywiście
jak za mgłą obraz nieznany.
To była ta część naszej duszy,
którą wszyscy w sobie mamy.