Ballada o Pani Zimie i Mroźnym Kochanku

Zimo, oj zimo, co srogą jest panią
I coś jest surowa, chłodna, nie znasz łaski!
Coś białą, lodową, uwodną otchłanią
I z nikłym uśmiechem przyjmujesz oklaski

Coś wymagająca, acz wspaniała bielą
I w grozie swego gniewu zawieją nas straszysz
Co skąpo dni słoneczne małodusznie wydzielasz
I z pogardą na świat patrzysz błędów i słabości naszych

Ty tańczysz ze śniegiem po lasach i polach!
I gnasz z wichrem, do kości nas kąsając!
Z kpiną nam towarzyszysz w smutkach i niedolach
Śmiejąc się z nas, i dreszczem obdarzając

Ty wszak w pogardzie, zdobiona srebrem
W diademie swym gwiezdnym i srogim
Krzyknęłaś kiedyś 'Ja ciebie wypędzę!"
Do rycerza białego, co miał być Ci drogim!

To Mróz tym rycerzem miał być
Samotny na wieki lodem swoich ócz!
To on u boku Pani Zimy miał żyć
Lecz nie on odnalazł do serca Pani klucz!

Odrzucony przez Zimę, przez nikogo niechciany
Nie zrozumiany, bo przecież najzimniejszy jego dotyk
Jeno przez chłód postrzegany, od dobrej strony nie znany
Duszę miał szlachetną i strzelistą jak gotyk...

I tak samo mroczną, tak samo dramatem
Swej barwy i kształtu w smutkach pisaną
On wszak Zamieci był młodszym bratem
I siłą przez wszystkich wiecznie odtrącaną

A chciał Mróz tylko objąć i przytulić
Kogoś i mu pokazać ciepło swojej duszy
Ale jego dotyk zbyt chłodzi, zbyt kuje
A gdy za długo obejmuje, swych partnerów kruszy...

Tragiczny jest los Mrozu, wiecznie samotnego
Co nikt nie może go poratować w tej podróży rozpaczy
Oto i żal Mrozu, z imienia nieznanego
Co jak wilk czasem wyje, niczym duch tułaczy

Zapłakał... niedoszły rycerz w swojej szlachetności
Oddany dalej swej Lodowej Damie!
Cierpiący... w morzu niesprawiedliwości
I dalej budując swój zimowy szaniec...