Białe Madonny
zimny wiatr z nagich gałęzi drzew
zaplata długie warkocze czasu
i noc mrozem tkała biały tiul
by o świcie złudny korowód szedł
jak... tańczące madonny
srebrny szron zawiązał im usta
kryształowym lodem serca ozdobił
a wieczorem zmęczone przystroił głowy
uszytym... z mgły welonem
śnieg zasypał wszystkie drogi
jeszcze tylko echo kłamstw
ostatnią łzą upada pod wypalonym konarem
bez...cierniowej korony
jutro nie zatańczą już białe Madonny.
Julka.
15 April 2013, 23:43
Dziękuję i ciesze się, że kolejnym wierszem zatrzymałam Was na...chwilkę ;)
i ja pozdrawiam serdecznie.
8 March 2013, 06:24
Intrygujący, ciekawy. Potrafisz wzruszyć struny duszy czytelnika Julko, pozdrawiam.
6 March 2013, 04:21
Wiersz o zapachu melancholii, z nutką smutku i piękny. Pozdrawiam cieplutko Julko :)
