Menu
Gildia Pióra na Patronite

Zimno...

...
Zimno...wiatr zawodzi i wieje
deszcz też płacze chyba na zapas...
w dłoni ściskasz jak kasztany nadzieję...
resztki ciepła chcesz ochronić
i złapać...

szczelnie otulasz dobre słowa...
okrywasz na później sercem
chcesz resztki lata obronić...
uratować to co było szczęściem...

zimne pajęczyny tkane srebrem
jak struny wabią dźwiękiem wołają...
zaczekajcie mówią...
wrócą ciepłe nuty
jeszcze fortepiany ciszy
i fontanny szczęściem nam
zagrają...

lecz smutny dziś odszedł poeta
poematy gubił jak drzewa liście
odszedł szeptem...
w tę aurę... w ten pejzaż...
smutny jak nieszczęście...

zgubił ptaki i klucze odlotem
nieba co utkane były myślą...
tamte skrzypce co kwiliły cicho
serce zgubił... gdy odchodził...
zadźwięczało jeszcze tylko smutkiem czysto...
Anita Steciuk

15 380 wyświetleń
173 teksty
6 obserwujących
Nikt jeszcze nie skomentował tego tekstu. Bądź pierwszy!