Sen Priama

Zerwane korale w nawale obłych łez
Wypalają sine ślady.
Czasem nie ma rady,
Nie zmywa ich nawet chrzest.

Pamiętać nie jest w cenie,
Tego niestety bursztyn nie wie
Chłonąc ważki w nieważkim pogrzebie,
I żywą wciąż śmiercią się mieni.

Godzin lepkość słyszysz w szumnej ciszy,
Gwardzisto w futrzanej czapie.
Czasem tylko za pierś się łapiesz
Gdy pamięć bursztynu usłyszysz.

Kruche skrzydła zatopione w miodzie
Terkoczą z dala jak kamienna fala,
A szyję i ramiona powala
Pierzchły sen o porannym głodzie.

Wszystkie tęcze bledną, jęczy pokora
Warując wiernie przy nerwowej nodze.
Przyglądasz się szarej już pożodze
Bez leku, smaku i doktora.

Nareszcie noc otula duszę w kocyk
I mruczy kołysanki.
Zagoi Troję rankiem,
Pobitewny deszcz ślady rozmoczy.
Zmywając żar korali smoczych
Otoczy serce bliznowatym zamkiem.
Wtedy dopiero oczy zamkniesz.

Quid Quidem