Nadchodzi zima.

Żegnaj, moja niedościgniona miłości,
żegnaj, mój niespełniony śnie.
Moje drogie szczęście...
Ciebie też pragnę pożegnać.

Może w koronach drzew, w któryś letni dzień,
pięknym promieniem, znów powitasz mnie.
Na letniej ławce, pośród zieloności,
różnych zawiłości i cichych przeciętności...
Może znów ktoś na tej ławce, dotknie moich dłoni,
chcąc przed złem uchronić.
I zakocham się ponownie,
tym razem już... nie przelotnie.