Rana

Żebrzące wciąż pragnienia…
marzeń niedoszłych pełen wór
Zamiast światła gęsto od cienia…
w prospektach myśli góruje sznur

Horyzont za bagnem nieprzebytym
widokiem swym raczy już tylko sny
Wołanie cichnie przed skowytem…
Gdzieś hen zgubiło się nasze My

Los wyrokiem nadzieję uciszył…
myślenie kreuje złowieszczy zew
daremny krzyk, kiedy wola nie słyszy.
Rana na wieki… choć skrzepła już krew.

Autor

33 415 wyświetleń

270 tekstów

400 obserwujących

Wagarowiczka
22 August 2014, 18:50
Takie wiersze powodują, że moja krew szybciej krąży.
Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.
pietruszka
pietruszka
4 May 2013, 02:27
Śliczne choć smutne:)
Albert Jarus
7 April 2013, 23:20
pięknie... miło się do Ciebie wraca, nie zawodzisz :)
pozdrawiam
R.A.K.
11 March 2013, 16:21
Aniu, Joasiu... Dziękuję za odwiedziny! :)
Pozdrawiam :)
Pechowa_
11 March 2013, 14:39
Smutny wiersz... ale zabieram bo zaraz piękny! :)
słoneczniki
11 March 2013, 13:42
Piękny styl!
Pozdrawiam serdecznie
R.A.K.
11 March 2013, 13:32
ano bywa! :)
Pozdrawiam :)
awatar
11 March 2013, 13:28
przygnębiające, jak bywa czasami życie
pozdr.
R.A.K.
11 March 2013, 13:07
Również pozdrawiam :)
yestem
yestem
11 March 2013, 12:32
Smutneee...
Dobrze, że już inny nastrój.
Pozdrawiam :)