Bohema

Zbyt mocno czują
Za dużo widzą

Cucąc się rano ocierają z ust krople kofeiny
Poprawiają wędrujące ku górze spódnice
Naciągają opadające rajstopy nadziei

Płoną
Pod osłoną nocy obejmują chłodne i obce ciała
Kochanków bezimiennych
Wypalają się wirując i unosząc z pyłem
Opadają boleśnie
Gasną

Biegają po dachach wieżowców
Rozcinając powietrze materią jak nożem zębatym
Budzą się w nocy i piszą wiersze
Chcąc uchwycić uczucie i zamknąć je w szufladzie
Zanim wyśliźnie się z rąk jak mokra ryba

Łapię wspomnienia za kołnierz
Zgniatam papierosa
Odkładam pióro i gaszę światło