Zazdrosna jestem o to niebo które podziwia lasy
i o chmury które mogą nieść im pomoc poprzez kojący deszcz
Zazdrosna o słońce które ma cały układ w swoim władaniu
jednak zamiast palić ogrzewa nas
oświetla nam drogi daje witaminę D uwalnia kolory w tęczówkach
Zazdrosna jestem o to mimowolne niesienie dobra
o wielkość małych niedostrzegalnych rzeczy ciał atomów
o istotność jakie posiada powietrze
I zła jestem poniekąd
że taka mała muszę być i zarazem dążyć
do miana Człowieka
że doceniam ważne niewidzialności
i widzę je wszędzie i słyszę i czuję
Zła że jestem miękka delikatna krucha
a powinnam silna
odpowiedzialna za świat który przerasta mnie i wszystko
A może on też jest zły na siebie tak jak ja
Zły że musi być duży że ma żywioły a one siłę
że nie umie doceniać widzieć słyszeć czuć
że nie ma jak zmięknąć
Być może on mi też zazdrości lecz maleńkości tej
i nieistotności
że żyję krótko ale posiadam swój los we własnych palcach
a on wieczność i nic zarazem
poza trwaniem
?