Zawsze dumna jestem z Orła Białego,
Co godłem jest Polski - narodu dumnego.
On swymi szpony zawsze Ojczyzny broni,
Razem z wojskiem ją piersią własną zasłoni.

Ma złote szpony i złoty zakrzywiony dziób,
Jest godłem z najpiękniejszych moich snów
Noszą go żołnierze na swych rogatywkach,
Noszą go mundurowi na naszywkach.

Występował na monetach książąt piastowskich,
Był godłem na pieczęci Kazimierzowskiej.
Jego forma graficzna z epoki Batorego pochodzi,
On się z czasów Lecha dawnych wywodzi.

Przemysław drugi użył go jako godła państwa,
Które nie znosi żadnego obcego poddaństwa.
Nie brakło go na emblematach powstańczych,
Zawsze dodawał ducha Polski mieszkańcom.

Chociaż komuniści polscy pozbawili go korony,
Lecz on spowrotem wrócił na polskie perony.
Na mundurach galowych żołnierzy z MON-u widnieje,
Jego historia sięga aż po Polski prawdawne dzieje.

Podczas walk o Polskę zawsze dodawał ducha,
Nie da polski żołnierz sobie w kaszę dmuchać.
Na fladze biało-czerwonej białymi nićmi wyszyty,
Nieraz tę flagę umieszczano na zdobycznych szczytach.

Pamiętaj, że w obronie jego krew przelewali rycerze,
Bronili jego do krwi ostatniej polscy żołnierze.
Z dumą noszą mundurowi i mali harcerze,
Co zawsze w Polskę i jej potęgę wierzą.