Pomóż...

Zawróć proszę mnie z tej drogi,
w którą pchają zimne łapska.
Zdejmij ciężar z chwiejnej głowy.
Okup za mnie piekłu zapłać.

Nie mam siły więcej prosić.
Rwie się życie już na strzępy.
Chowam się w objęciach nocy.
Odwróć proszę jej zastępy.

Obróć mnie w kierunku życia,
zapal byle jakie światło,
bo w żelaznych łap uchwycie
strącam samą siebie na dno.

A tam nie ma już niczego.
Tylko ta charcząca ciemność...
Każdy się jej chyba przeląkł.
Nikt nie pójdzie walczyć ze mną...

Odwróć zaślepione oczy.
Usta zamknij, niech nie krzyczą.
Naucz stawiać pierwsze kroki.
Mów dziś do mnie. Inni milczą...

Milczą... Łatwiej jest udawać,
że nie giną obok ludzie.
Lżej być ślepym niż pomagać...
Pomóż... Ocal resztki złudzeń...