Ciszą

zatopione statki marzeń
odradzają się w przestrzeni nicości artystyczny nieład duszy
kruszy bryły lodu
tylko dźwięki
westchnień miłości
i szum skrzydeł anioła
budzi nadzieję

że świat psychidynicznych wspomnień
kometa świetlana
rozbije w proch

tak trwa nadzieja aż po kres świata
a ty usłyszysz jej modlitwy
szemr i stukot słów wybijanych
teńczy kolorem

budząc w sobie dar życia
pisząc życiorys
strumieniami szczęścia
bo czas życia zbyt krótki
by nosić w sobie smutki