ofensywa

Żar obietnic największych
zgasł
zalany potokiem łez ronionych
gdy umierały jedna po drugiej

Tytanowa ściana
oddziela dwa istnienia walczące
o jutrzejsze strzępki dnia

chłód metalu
przeszywa duszę
rozpaloną gorączką samotności

poranione pięści bezradnie
wsparte o dno
roztrzaskane nadzieje
leżą zakrwawione u podnóża
wypiętrzonych tragicznych skał

marzenia
obdarte bezlitośnie ze skrzydeł
słuchają upiornego chichotu zła

życia los zagubiony
pośród minionych pożółkłych
kalendarza kart
i kolejna cyfra traconego dnia
kolejny skrawek papieru
wydarty z krzykiem
spada jak uschnięty liść

cicho już serce
już dość...
gdyż usta gotowe wciąż są
by szeptać z błaganiem
o wierność przysięgom raz danym
a duch niepokorny choć oniemiały
wciąż wierzy, że waleczność
przez mękę tą
zaprowadzi zaginione istnienie
do szczęścia i chwały...