do rąk własnych
zapomniałam
jak się czeka na świt
kiedy łamie się noc pod żebrami
i kłamią w oczy zegary
pomijając jutro milczeniem
zaciskam w palcach ból
i resztkami światła w źrenicach
zapisuję ci moje wiersze
jakbym odpowiadała na list
na który miałam już nie odpowiedzieć
137 934 wyświetlenia
1393 teksty
282 obserwujących
24 September 2015, 11:30
Malusia, smutek jest najlepszym atramentem w moich żyłach, dziękuję;)
Arti, no popatrz, a ze mną nie chce gadać... ;) Uściski;)
Beti, czyli wszystko w normie;)Dziękuję Wam, że chcecie tu jeszcza zaglądać;)
22 September 2015, 20:06
smutkiem pisany ale przepiękny ...
Perełka Pozdrawiam Serdecznie M :)