Białe wino udaje szampański humor.

Zanurzam palce w szarość jesiennych dni.
Odrzucam słowa. Milczę. Nie chce wiedzieć
co zostanie, gdy przeterminowane nadejdą dni.

Kiedyś dostałam niebo i troche raju. Mijani
ludzie, zabierali dla siebie. Po trochu.
Nie zostało nic. Tylko uśmiech w żałobie.

Na późne zbiory czakam, jak na tęsknotę.
Która utknąła pod soczewkami. Wpłynie z rozsądkiem. W ostatnim akcie

W zasiegu ręki wiernie łasi się kot.