Na skraju ciszy
Zanim stałem się szarą kartką
życie podeptało mnie i kopnęło
tak mocno że cały zeszyt załamał
swoje strony i wymazał całą treść
serce straciło swój rytm duszy
zabrakło kolorów poblakły błękity
szarości wnikły głęboko słońca
ostatnie promienie zgasły w zenicie
nikt mnie nie podniósł kiedy
brakło sił a wyrwane kartki
porozrzucał wiatr pomiędzy
wersami zostały moje skrawki
dziś nie umiem poskładać samego
siebie na skraju ciszy skrzypią drzwi
są już na tamtym brzegu anioły
w biało błękitne chmury odziane
https://www.youtube.com/watch?v=ZCSf8a-Gexs
Autor
8 April 2019, 18:47
to prawda ... wiem, o czym to jest, komentowałem w chwili przypływu siły.
nieobcy mi jest "czwarty wers" - wiersz o nas, ludziach, "sad but true".
pozdrawiam28 March 2019, 16:28
człowiek musi podnieść się sam ,ale czasem potrzebuje kogoś by podał swoją dłoń w potrzebie o tym jest moja marna pisanina.Dziękuję Michale za piękny komentarz;-)pozdrawiam;-)
26 March 2019, 11:42
i jestem za to wdzięczny, nauczyłem się podnosić sam.
piękny wiersz, Kati, taki prawdziwy. pozdrawiam.