Zamknięta w myśli, jak mrówka w bursztynie...
Co jest pięknem, a jednocześnie tragedią
Leżę w piasku rozsypanych wspomnień,
Czekając, aż ktoś mnie podniesie...
Zachodzi już słońce.

Umiem żyć tylko fikcją i nostalgią.
Furtkę do świata zamknęłam już dawno...
Nie dziw się więc, że wiosną,
Wspominam inne wiosny...
Tę wiosnę wspomnę kiedy indziej.
Zgubiłam gdzieś drogi do dzisiaj.
Ale znam, dobrze znam te do kiedyś.
To łatwe.

*Wszystkie prawa zastrzeżone