okno

Zaledwie w czterech ścianach stoję.
Sama – razem z Bogiem.
A jedynym dowodem, że świat jeszcze żyje,
są chmury płynące po niebie
i wierzba płacząca, choć wcale łez nie roni
-ona tańczy na wietrze.
I czasem jakaś twarz nieznajoma w jednym z tłumu okien
stoi zaledwie w czterech ścianach, choć pewnie widzi ich więcej.
Sama – choć niejedna dusza z nią bytuje.
A jedynym dowodem, że świat jeszcze żyje,
są dla niej chmury, wierzba
i czasem moja nieznajoma twarz w tym jednym z tłumu okien.