" Zmierzam...donikąd"
Zagubiona jestem każdą myślą ...
i we wszystkich napisanych
bezsensownych do Ciebie słowach.
Zagubiona jestem pomiędzy
pragnieniem...
jawą ...a snem.
Pomiędzy zmysłami ...
które już nie śpią...
pomiędzy...Tobą i mną,
pomiędzy marzeniem a prawdą.
W duszy i w sercu osamotniona,
idę ...marzę...biegnę...uciekam.....
Już sama nie wiem co robię!
Popełniam za błędem...błąd.
Pragnąc miłości,
bo w niej moja siła istnienia,
podążam już tylko
w niespełnone marzenia.
Nie potrafię bez miłości żyć
niczym ta trawa wypalona,
i ten pustynny kwiat...
Pragnę...tylko...Twojej kropli wody,
która odrodzi mnie na nowo,
i dzięki, której zabrzmi
najpiekniejsze słowo.
Samotności i zagubienia płyną
kolejne słone łzy,
które nie wzruszają już nawet
kamienia!
Już nie chcę...uciekać
już nie chcę donikąd biec...
Zatrzymaj mnie, za rękę złap
i powiedz wreszcie ...
dziewczyno...stop !
Sama już nie wiem po co,
jak...
gdzie...dobiec...chcę?!
