zadawali pytań setki
by wylać ze mnie resztki
neurotycznej osobowości

kazali łykać prozac
bym zza kurtyny szczęścia
dał im próbkę swej duszy

podałem na strunie
nutę samotności
nikt nie zauważył
prawdziwego jej znaczenia

zaznaczyłem swą obecność
w świecie optymistów
nie wierzyli w me starania

zobaczyli strumień krwi
już nie pytają
wierzą
słuchają żałobnej pieśni