Dziękuję Jack, Twój wpis też w zupełności mi wystarczy, by wiedzieć, że kawa na Montmartre wciąż Ci się jeszcze czasem śni :))

Pozdrawiam Cię serdecznie! :)

Dziękuję Ci mon frère, choć to za dużo jak na jednego nielota, który yest jedynie skromnym pracownikiem w winnicy Pana :)
Dziękuję, że przeczytałeś, że doceniłeś, że zawsze yesteś, gdy niebo nad Paryżem wspomnieniem i tęsknotą się wyzłaca.

Serdecznie pozdrawiam! :)

Przepraszam, że tak bezczelnie na cudze niebo "wlatam".
Uprzejmie proszę o nie zestrzeliwanie. :)

Cześć Èvuniu, jak zawsze przejrzeć na wskroś potrafisz zamysł autora :)
Dziękuję za piękny wpis i bardzo, bardzo serdecznie Cię pozdrawiam :)

Czytam kolejny i kolejny raz... tak... przecież jest tu "przymrużenie oka": "wiem o tym z wierszy"... a w wierszach malujemy uczucia i... pragnienia. Tymczasem śmierć, podobnie jak miłość rzadko im się podporządkowują.

Jest we mnie dużo słów, które chciałbym teraz z siebie wypowiedzieć, ale zawsze najcenniejsze okazują się resztki dawnych cisz, które zostały ze mną na zawsze.
Jak cienie wspomnień o ludziach... i aniołach :)

bo ja znałem kiedyś pieśń o słońcu
co przychodzi - z dalekiego brzegu
z biblijnego raju...

Ale o tym, następnym razem :))
Dziękuję, za wszystko! :)

Ta wiosna - nie-wiosna taka, że wiele słów milknie niewypowiedzianych...
Pieśnią o słońcu - dla mnie - najpiękniejszą jest "Pochwała Stworzenia" Biedaczyny z Asyżu.
I ja dziękuję Tobie, z pozdrowieniem.
M.