Za szybko

Rosa osiadła na zmęczonej trawie
Zziębniętym brzaskiem,
Studząc nocne potrzaski,
W których umarły sny prawie.

Kolejne słońce krawędzie chłodzi
Odkrywając minione twarze,
Otulone szorstkim płaszczem zdarzeń
I srebrem na brodzie.

Szelestem upadłych brązów modlitwy
Turkoczą po bruku miasta.
Zgubiły się w zachmurzonych gwiazdach,
W beztrosce dziecięcej gonitwy.

Zegar wahadłem marszowo się przymila,
Westchnienie wiatru pożarły krzyki.
Na pustym polu uschłych kwiatów szyki.
Dzień minie szybciej niż zacznie się chwila.

Quid Quidem