Za nim zasnę...

Za nim zasnę, jeszcze raz się spotkamy
Jeszcze raz milcząc porozmawiamy
O tym co mamy i czego nam brak
O tym jak było dobrze, o tym jak...

W spowitym mgłą pokoju, zatrzaśniesz drzwi
Zgasisz światło by nie dostrzegł nas nikt
Cisza nastanie wśród zgiełku płynącej w nas krwi
Która, wrze do puki życie nie ostudzi jej w mik

Zanim zasnę, jeszcze raz będzie nam dane
Przez zszarzałą firanę, dostrzec młodnika blask
Który, rozdrapując zabliźnioną świeżo ranę
Zwiastuje koniec, porę na za wychodzącym drzwi trzask

I jeszcze raz pójdziemy nad klif, o dziewiętnastej
By rozstać się jak zwykle z własnej woli
Skoczę z niego sam, zostawiając serce tej
Która, opłacze mnie powoli, którą najbardziej to zaboli...

Do niedzieli...