Za granicami mojego czasu
rośnie lęk
szarozielony, iglasty
często tam chodzę
i zbieram go do cebra
jak deszcz
a potem niknie z oczu las
w tym lesie wiszą martwe ptaki
do góry nogami
jak matczyne łzy
ociekają z piór
dalej...
dalej nie ma już nic
i wszystko jest
samotny ból
polną ścieżką zmierza do celu
Autor
24 November 2022, 18:57
Coś pięknego!
Lubię czasem przeczytać smutny wiersz. Porusza, serce bije mocniej, czuje się autora, jego zmęczenie pięknie obleczone w słowa...
7 February 2021, 08:11
Scena jak z horroru. Można sie przestraszyć.
Lubię dobre horrory. Pozdrawiam.
11 February 2021, 00:30
Nie miałem zamiaru straszyć, ale udało się przypadkiem :)
Dziękuję i również pozdrawiam.
6 February 2021, 13:47
Wyjątkowość Twoich wierszy zachwyca.
Są trudne, ciężkie, a przez to głębokie.Pozdrawiam
11 February 2021, 00:31
Chyba się zarumieniłem.
Dziękuję :)
6 February 2021, 11:26
Lubię takie mroczne wiersze.
Można wyczytać więcej niż autor napisał :)Twoje, z górnej półki.
11 February 2021, 00:33
A ja takich nie lubię, nie wiem o co w takich wierszach chodzi piszącemu :)
Dziękuję i pozdrawiam.
21 February 2021, 23:53
To ja Ci opowiem :-)
6 February 2021, 01:50
Zabierasz czytelnika w podróż
w głąb siebie.........11 February 2021, 00:34
I to bez biletu :)
Dziękuję i pozdrawiam.
6 February 2021, 00:57
Chyba każdy
ma taki lęk albo
podobny, chyba. wiersz bdb
5 February 2021, 23:58
Nie ma już nic i wszystko jest
- ból otwiera oczy, zwłaszcza na to, co niewidoczne.Piękne wiersze, wzruszające.
5 February 2021, 21:56
Coś w ten deseń Budziu.
Poza czasem, mrok. Jesteś blisko, choć pisząc, jeszcze nie myślałem o takiej ostateczności jak czyściec. Póki się nosi tekst w głowie, wygląda inaczej niż ten, który się czyta, choć własny :)Dziękuję za opinię i pozdrawiam
