Za wiele

Za dużo się dzieje na nieboskłonie,
wiją się, ciemnieją i warczą chmury.
Nagle grzmotnie, deszcz chluśnie,
a wkrótce potem wiatr zrobi dziury
w ciemnej chuście.
Obłoki popłyną dalej,
nikt ich o wolę nie zapyta,
wyzute z łez kłębić się znów będą
jak sadze w wylocie kominka.
Coś chuchnie i gdzieś znikną,
nikt nawet nie wspomni.
Poszarpane, wymięte skrawki
- niby ludzka dusza.