Nocą...
Za cienką linią pozorów odgrywała teatr życia
Zamykała swoje "ja" przed światem
Nikła w rozmazanym "dziś",
Nie istniała w zapomnianym "wczoraj",
Czekając na niepewne "jutro"
Tylko noc znała jej tajemnicę
Wraz z czarnym płaszczem ciemności stawała się wolna
To właśnie wtedy księżyc widział jej nagą duszę
W jego poświacie rozkwitała kolorami tęczy
Warkocz gwiazd upięła wokół codzienności
Skrzydła marzeń dodawały jej anielskiego blasku
A łzy szczęścia rozjaśniały każdy cień duszy
Tylko w oddechu nocy była sobą poza bezdusznym światem pozorów
Jak czyste krople wody dają życie, tak ona karmiła się tymi chwilami
Przychodził dzień, a wraz z nim umierała jej dusza
I tak każdego dnia wschód słońca uśmiercał ją, żeby nocą mogła się znowu narodzić ...
Autor
20 September 2010, 22:14
Teraz się zorientowałam że nadużyłam "słów"...ale można udawać, że to jedno jest na niby ;D
20 September 2010, 22:12
Piękne słowa, miło czytać Twoje słowa :)
To paradoks, że właśnie nocą potrafimy odsłonić i pokazać swoją duszę światu, tylko nieliczni ją wtedy dostrzegą, ale Ci najwierniejsi, najbliżsi a to więcej warte niż tysiące... Piękne!
19 August 2010, 19:24
To by było :)
Ja też już lecę koleżanka mnie nawiedziła :)
Miłego wieczorka, mam nadzieję, że uda mi się potem tu zajrzeć :)
19 August 2010, 19:16
no tak jak już kobietki zaczną o chłopach prawić to tak bez końca.
A niby ja za przyzwoitkę? Mery nie nadaję się