Ciężki dzień lekki jak puch

Z mroku burzy wybiegły stada cieni,
Dredami tłustych strug smagane,
Aż świat nasz się zapienił,
Jak hydrogen wzburzający ranę.
Haki rwały brzegi rzeki,
Porywały drzewa całe.
Jasnych polan śmiech daleki
Zamieciony ogni szałem.
I wtedy!
Wtedy Ty, ja, słowa i łzy!
Wtedy tam-tamy serc i kamikadze,
Zagniewanych fal przeminął szczyt,
Oboje nadzy na błękitnej wadze.
Jeszcze zaplątany promień na poliku,
Ja już drepczę, Ty jeszcze nie słyszysz,
Ja już wiruję i skaczę do taktu,
Wreszcie i Tobie kurczącą się ciszę
Rozkruszy muzyka potrzebnych nam faktów.
W końcu oboje! Wir, podskok i skry!
I koniec! Jesteśmy! Kataklizm za nami!
W końcu na słońcu w obłokach aż my!
I znów jest początek! I znów z aniołami!
Została nam dana nadziei snów strzecha,
A w tańcu obrazy w ogromnej ilości
Podrzuca nam Bóg i nam się uśmiecha,
Bo siebie wciąż czuje w tej dzikiej miłości.

Quid Quidem