Jakby obok

Z mroków mnie wyprowadza,
więc ufam gdy mi kroki podpowiada
i oczy mi swą dłonią chce zasłonić,
bo muszę umieć nosić skrzydła
którymi kiedyś będę kogoś chronić.

A choć ma źrenice z pereł różańca,
to nie znam jego oręża
i nie wiem co w skrzydłach przynosi.
Może miejsce da nowym dniom
albo dźwignie ten ciężar,
który na barkach swych nosisz.

Nim dzień się zakończy
jeszcze raz ogląda się za siebie,
by karty przeszłości
zamknąć bezpowrotnie,
a chociaż szeptem się modli za ciebie
słychać go w całej wieczności.

Dlatego za każdym razem,
gdy pierwszy promień świtu
zstępuje pośród jeszcze nocnych cieni,
jest tak jakby tuż obok
przemknął anioł po Ziemi.