Rozważania na wzgórzu Mayenne

To była tylko prośba... z niekonwencjonalnym zabezpieczeniem ;) , ale i tak wiesz, że zaglądać będę. :)
Smoczy uśmiech zostawiam. :))

Wedle życzenia, Arturze.
Wiedz jednak, iż nie miałem zamiaru kpić, tudzież ogłupiać lub wywoływać namnażanie gazów :)
Człowiek całe życie się uczy.
Dzięki za lekcję o'bycia :))
Miłego :)

Mam prośbę, mów mi po imieniu (Artur), bo takie "mistrzuniu" jest nieuzasadnione, kpiarskie, mylące i ... powoduje wzdęcia. :P W przeciwnym razie więcej do Ciebie nie zajrzę!!!
(Quuurcze, żeby tylko uwierzył... ;) )
Miłego dnia. :))

Kiedyś istniało tu takie przekonanie.
Dziś już sam w to nie wierzę :)
I nawet skłonny nie jestem, by raz jeszcze to przemyśleć :)
Ale cieszy mnie, żeś tu yest :)
Dziękuję Mistrzuniu.
Miłego :)

Są takie chwile, że człowieka (u)nosi. :)
Może to te Twoje słowa? ;)
Pozdrawiam. :))

Kochana M., Twoje słowa przypomniały mi ten jakże już odległy czas, w którym każdą emocję można było wymówić jednym dźwiękiem, tknięciem klawiszy fortepianu czubkami palców - wówczas przez tą dłoń, która jeszcze nie umiała pisać wierszy :)
A choć muzyka zwykle piastowała drugie miejsce, to jednak tuż za tym co było i zawsze będzie dla mnie najważniejsze.
Może kiedyś uda mi się znów tworzyć i zgrać te wszystkie partytury, które nie cichną w moim sercu, bo są... światłem duszy :)
Jak słońce, które ukazuje się temu, który w mroku nocy dostrzega nadejście poranka.
Myślę, że to wspaniały znak giulietko. Tak jak ta wichrowa pogoda, która wszystkie moje niebieskie koszule traktuje równie porywczo :)
Ale właśnie tego mi było trzeba - wichury i listu do Ciebie :)

Mirku, nie martw się, sadomasochizm nigdy mnie nie kręcił :))

Serdeczności :)

Piękne wersy, bardzo współgrają z tą piękną melodią, która jeszcze wybrzmiewa gdzieś we mnie.
Ostatni wers przeczytałam: całą niepojętość światła, a to zaraz przywołało inną melodię, wiesz jaką...
Także cały tydzień upływa mi pod znakiem Twoich melodii, a to chyba dobry znak, nieprawdaż?;)

Spokojnie, masz przemyśleć, a nie się katować :)

Całe życie staram się uśmiechać do Drugiego Człowieka.
Ten wiersz jest niejako ukłonem w jego stronę.
Ale przyznaję, dziś udałem się na mszę z poczuciem wewnętrznego buntu Lucyferowego.
U mnie ten stan nie trwa nazbyt długo, lecz za dużo tych puszek, a za mało chętnych na kielicha, hehe, jakkolwiek to brzmi :)
Pozdrawiam Cię serdecznie i bardzo dziękuję za chwilę refleksji, którą dostarczył mi Twój wpis :)

PS. Od dziś nie piję kawy :) Przez 40 dni post mnie trzyma :))
Co z pewnością na jakość tekstów się przełoży, więc... współczuję, wybaczcie :)

Wiersz daje mi wiele do przemyślenia, choćby te trzy ostatnie wersy - czasem mam wrażenie, że w człowieku zawarło się zbyt wiele i zbyt często uchyla on z siebie - z tej jego części, która jest puszką Pandory, a za mało z tej części, która jest kielichem miłości pozwala pić drugiemu. :)