bo zaschło mi w gardle

wzrok mi się sypie
po szarych źrenicach

bo nie potrzeba krwi
by rozlewać bezduszność

po pustym stole
wśród pustych krzeseł
- wydrapywać swój chłód -
jak szron, na jeszcze ciepłym oknie

i błądzić donikąd
- kawałek bez celu -
dalej

krok mały
za siebie
się cofać w niepamięć

i tylko

krzywiąc usta pod wódkę
w niewypowiedziane

niemo rozcinać
rozpacz na niebie

osieroconym grzechom
cichego potępienia odmawiać
wieczorem

- jak pacierz

bo nie uprasza się
i nie odpuszcza
ostatnich spowiedzi

na które
wyblakłe pokuty
błagają pod krzyżem

o niewypowiedziane

bo nic już tu
nie schodzi
choćby śliną na ziemię