ś.p. Piotrusiowi...
Wyrwałeś go Panie z naszych ramion
tak nagle
bez znaku zapytania
a przecież kochaliśmy
tak bardzo miłością niestrudzoną
doświadczyłeś od pierwszego
oddechu, złożyłeś na łożu bólu
w niewoli marzeń
bez prawa do spełnienia
tak cicho jak żył
odszedł, w objęcia ojca
niebieskiego...
wybacz więc, że słabi
w tej bezradności naszej
przybici do krzyża
który dźwigał swoją siłą
ponad nami
błądzimy, szukając nadal
jego uśmiechu.
Julka.
30.11/4.12.2012
10 December 2012, 22:43
Dziękuję Panie Leszku za Pana komentarz i zrozumienie. Ma Pan rację.......
Również pozdrawiam.
8 December 2012, 21:14
Pani Julio, bardzo wyjątkowy wiersz. A słów nigdy, jeszcze nikt nie znalazł takich, aby wyrazić nimi prawdziwą miłość, albo prawdziwy ból.
Proszę się trzymać, każdy smutek kiedyś mija.
pozdrawiam. L.8 December 2012, 00:26
Edyto w odniesieniu do uczuć, emocji...ten wiersz to grafomania, bo trudno jest pożegnać kogoś , kto miał zaledwie 17 lat........ Chciałam opisać te pierwsze moje emocje, ale czy można wyrazić je słowem?
Czy taki ból jest w ogóle do opisania....zawsze zabraknie nam nie tylko liter....Pięknie dziękuję..................i pozdrawiam.
7 December 2012, 23:46
Sol...trafiłaś tą nutką...w moje serce....dziękuję.......za wszystko..... Trzymam się, bo przecież wiesz...
buziaki....
5 December 2012, 23:34
Julka, masz nas i masz cudowną miłość, bądź dzielna.
Pięknie pożegnałaś Piotrusia, niech spoczywa w pokoju.
5 December 2012, 23:19
"Ból jest chlebem, którym Bóg dzieli się z ludźmi."
Julko... sercem z Tobą jestem...
