Wygwizdowo
W opuszczonej wsi pod lasem
gdzieś na krańcu świata
chyli się... zmurszały płot
strzechą kryta chata.
Stara studnia pustką zionie
z putnią na łancuchu
czasem... wiatr nia zakołysze
a czerpak? Bez ruchu.
Ktoś zapomniał go odłożyć
niegdyś z niego pito.
W zarośniętym polu trawa.
Chwast. Pomiędzy... żyto.
Nie uraczysz żywej duszy.
życia tutaj nie ma
tylko... aura wokól wioski.
Ona... wciąż się zmienia.
Tylko jeden jest mieszkaniec
psotny i porwisty.
W jego gwizdach melancholie.
Słychać... szum i świsty.
Wiatr- Hulaka tam zamieszkał.
Pan i... jego włości.
Hula, gwiżdże w każdej z chałup.
Nie przyjmuje gości.
Opuszczona wieś pod lasem.
Każdy ją omija.
Znana z nazwy Wygwizdowo.
Oto wieś... niczyja.
8 July 2017, 13:43
Brzmi jak przesłanie dla rządu Beaty Szydło, a właściwie dla Prawa i Sprawiedliwości.
8 July 2017, 01:01
Melancholia może również mieć barwy. Namalowana tak wymownie, że można zobaczyć więcej niż odcienie szarości...
Bardzo ładny wiersz :-)))
Pozostawia wrażenie. Bardzo wyraźne...
8 July 2017, 00:14
Dziękuję i ja Yestem i cieszy mnie fakt że i Ty Yesteś:)
Adnachiel Ciebie również serdecznie pozdrawiam:)
Aguś już jest ok jak widzisz i dla Ciebie cieplutki uśmiech ślę:)