"Oda do życia"

wydobyłem czubek głowy
z otchłani czasu i pięści
miażdżącej formę życia
już nic nie ma do ukrycia

powracam do Ciebie życie
szepczę w te uszy skrycie:
mrok rozpływa się w żalu
odkrywam szczęście pomału

chcę mówić do człowieka
temu, któremu drży powieka
nie jesteś sam, rozchyl swe oczy
świat to nie tylko poświata żalu przeźroczy

stańmy razem, słabi być możemy
lecz razem-każdy sam-razem będziemy
mówię do siebie na głos i do was
w słoiku jak ćmy, przebija żal nas

ale ktoś odkręci go kiedyś
tak jak powstał świat niegdyś
zaczerpniemy wolności owej
by twardości poznać ściany nowej

a bezkresnej przestrzeni pragnienia
w nasze lęki pozmienia
bo ciało nasze jest zawsze fortecą
które drobny wicher w pyłek zmienia

https://www.youtube.com/watch?v=0v-I0d_EKn0