Nów

Wydarzyć się sobie
jakby strugami deszczu spłynąć
wspólnie
ścieżką złączonych kropel
lustrem spojrzeń
w rosę zachwytu
czystszą od diamentu poranka
szlifowanego świtem
gdy nagość młodej zieleni
zrzuca cień nocy
by sycić oczy
pierwszym wschodem wiosny
nad horyzontem zbudzonych ciał
jutrzenką dotyku ciepła
zaświtać mrokom
pośpiesznym biciem serc
w ziszczenie się sobą
wędrówką kropel strugami pieszczoty
wbrew mapom szarówek
w ogrody radości
nowiem
zbudzonej ze snów i jawy
skrzącej się rzęsistym dreszczem
świetlistych łez cichego szczęścia
tęczy
wszystkich barw
uśmiechu losu.