***

w tym ciele rozdartym obietnicą śmierci
przejrzałym owocu wiatru co pęka
pod naporem dłoni lat
na jedno twoje słowo
mógłbym utkać ciszę ze światła
śnieżącego na skroniach jak korona rozstań
i u zeszłego zmartwychwstania
odsunąć głaz i zawezwać wszystkie
anioły jakimi bije ci serce

a potem zapomnieć mamo
że ślepym się było na żal tej nocy
na niemiłość co przyciska usta do oczu

a potem zapomnieć że tak można
srebrem odpłynąć w spojrzenie poezji
bez zmiłowania