La rivière de notre enfance
wszystko się nagle odmienia
gdy księżyc-spowiednik
pasterz gwiazd
mgli się
jak duch nocy
w kadzideł pyle
lecz jeśli za raju bramą
śnić się wam będę
błogosławione niech się staną łąki
których uschnięte kwiaty
wiosną pachną w mej pamięci
24 August 2016, 10:08
ujmujący wiersz :)
ale ładnie ze sobą rozmawiacie :)
bardzo przyciągająco działa ta kultura na cytatach ;P24 August 2016, 09:33
Miruś, wiersz powstał zgodnie z zasadą, że najważniejsze jest to, jak się kończy :)
Dzięki, żeś w końcu zajrzał i zostawił swoje fyrflowe słowa :)
Pozdrowionka.24 August 2016, 09:31
U mnie wraz z księżycem czasem pojawia się Wilkołak :)
Stąd tytuł, którego utwór stanowi soundtrack mojego życia.
Zaistniał pomysł, by nakręcić alternatywny teledysk do piosenki.
W scenerii pewnego pałacu, z pewnym zadumanym... odkrywcą swojej przeszłości.
A rzeka... Tak, stąd te wszystkie mosty :)
Dziękuję, że zawsze jesteś, gdy się po nich przechadzam.
24 August 2016, 08:49
Chyba ten sam księżyc nam przyświecał tej nocy;)
Rzeka dzieciństwa snuje się za nami przez życie, bo źródło ma w samym sercu.
Piękny wiersz, którym budzisz tyle emocji, że nie sposób ich tu wszystkich pomieścić...
