fotografia utracona
wszystkim którzy walczą
jej rozwiane włosy
w których zatraca usta lipiec
chwiejący się od woni migdałów
zapachu zbutwiałego drewna
spływający na odsłonięte ramiona
wstążką słońca
w szczupłej dłoni kilka mleczy
zerwanych pośpiesznie
urastających do oczu potokiem lata
jakby można było przygarnąć każde ciepło
choćby na dwa uderzenia serca
zatrzymaj ten kadr
jej włosy rozwiane jak górski spacer
rumiane policzki muśnięte lotem wróbla
gdy trzymasz ją w objęciach
zwiniętą pokonaną
całując bladą głowę całując chustkę
zatrzymaj ten obraz powieś go na ścianie
świadectwo trwania
24 August 2018, 15:01
Szkoda. Jakbyś zmienił zdanie, to napisz do mnie. Bo póki co to ja wydaję więcej na mandaty niż na wódkę :d
24 August 2018, 14:35
Bardzo miły jesteś, ale i tak Cię nienawidzę :]
Wódki nie będzie. Bym się przy Tobie upił na śmierć
24 August 2018, 13:02
Nie wiem, skąd się bierze zawiść Polaków, nie wiem skąd w ogóle biorą się Polacy. :D
Potrafisz, ja nie piszę niczego nadzwyczajnego, ale jak sobie wmówisz, to faktycznie nie. :)24 August 2018, 06:47
Że nie potrafię pisać tak jak Ty, logika tumoku jeden. A myślisz, że skąd się bierze wszechobecna zawiść Polaków? ;] Przecież nie od jedzenia cebuli!
22 August 2018, 14:21
Do pisania trzeba mieć drugie serce, ale niestety ma się tylko jedno i dlatego niektórzy poświęcają mu jeszcze życie. ;)
Dzięki za miłe słowa, ale bez ukłonów poproszę, nie jestem godny takiej atencji.Ależ Marcinie, czym sobie zasłużyłem na taką miłość?;)