Miliony rzeczy

Wszystkie te chwile, które mijamy,
Podjęte sprawy, trasy do domu,
Wschody tulone szarymi mgłami,
Wspinaczki na szczyty, upadki z tronu,
Szalona miłość w kameralnym lesie,
Słowa otuchy, światła nadziei…
Każdy skarb, który udźwigniesz, poniesiesz,
To wszystko chłodny zegar zmieli.
Pozostanie tylko rzeźbiona nimi dusza,
Prosty fakt, jak nagi król.
Dziś jesień złocistym słońcem grzeje
Każdą twarz tak spragnioną ciepła,
Choćby jej pan był draniem, złodziejem,
Choćby na rękach krew jeszcze nie skrzepła.
Jednak najcenniejsze wciąż jest przed nami -
Milczenie Miłości badającej duszę.
Ona dostrzeże każdy kopniak i kamień,
Uchwyci fałsz teatralnych wzruszeń.
Gdy drzewo udaje, że rodzi owoce,
Ogrodnik widzi przecież puste kosze.
Potem nie będzie już "ad vocem".
Czy wtedy wystarczy zaskoczone "proszę"?
Zrozumienie nie przychodzi z wiekiem,
Nuty tej melodii pisze cierpienie,
Że lepiej być dziś prawdziwym człowiekiem,
Niż wtedy przepraszać, gdy niosą nam wieniec.

Quid Quidem