Wartość, która nie przemija

Wśród szumu codzienności, gdzie tłumy przepływają jak rzeki,
Pośród ludzi spotkasz tych, których wartość znamieniem bije.
Są to duchy prawdziwe, których mądrość odbija blaskiem,
Niezatarte piękno duszy, które w świecie pełnym łaski.

Czasem czujemy osamotnienie, gdy pustka wokół skrzypi,
Lecz kiedy spotkamy kogoś, kto prawdziwość w sobie mieni,
Zrozumiemy, że wartość nie tkwi w przelotnych gestach,
Ale w autentycznym sercu, które dobroci daje świadectwo wciąż.

Ci, którzy nic nie warci, wstępują na krótką chwilę,
Rozświetlając życie jak płomień, by potem przeminąć milczeniem.
Nie warto trwać przy nich, gdy maski opadną w nicość,
Bo tylko w blasku prawdy tkwi trwałość i dobroć.

Są tacy, którzy trwają, gdy wiele się zmienia,
Ich obecność jest wsparciem, radością i siłą.
To ludzie, których wartość się wznosi ponad przeciętność,
Z powołaniem do miłości, do czynienia dobra we wszystkim, co tworzą.

W ich oczach widać iskrę, która świeci jak gwiazda na niebie,
Ich serca biją w rytm ludzkości, w rytm więzi, co trwają wiecznie.
Są to osoby, które łączą, budują mosty wśród różnic,
I choć czasy bywają ciężkie, ich dobroć nie zna granic.

Takich ludzi nie tracisz, gdyż pozostają w twoim sercu na zawsze,
Nie ważne, jak wiele czasu minie, jak wiele lat przeleci z wiatrem.
Bo wartość ich jest niezmienna, jak kamień osadzony w ziemi,
I tak jak stary dąb, z którym korzenie nasze się splatają niezłomnie.

Warto doceniać tych, którzy okażą nam swe prawdziwe oblicze,
Niech w naszym życiu przewagę zyskują wartości, nie powierzchowności.
I kiedy dni przeminą, a wspomnienia z czasem się mienią,
W sercu zachowajmy tych, którzy zawsze byli coś warci.