Przebudzenie
Wśród deszczu słów
Strugami wspomnień
W lawinie trudnych zdarzeń
Przemija sen
Co życiem go zwą
A los nie spełnia marzeń.
Obudź mnie już
Nim zgaśnie mój blask
Chcę odejść stąd
Dopóki dzień trwa
Chcę dotknąć stopami ziemi
Chcę rosę pić
Nim opadnie mgła
Nad smutną doliną cieni.
Usiądę na brzegu
Minionych nocy
Lampy płomień
W oknie duszy zapalę
Zaśpiewa wiatr
Że żyłam jak w snach
Albo nie żyłam wcale.
30 January 2011, 10:30
Aga, masz rację, rozpieszczają mnie, ale to dlatego, że Oni są tacy kochani, sprawiają, że zwykłe wiersze, stają się niezwykłe;)
Dziękuję za wizytę i pozdrawiam;)Marie, to także do Ciebie, bo wiedziesz prym w tym rozpieszczaniu;) Dziękuję Ci i miłej niedzieli życzę;)
30 January 2011, 01:21
Fakt, wiersz cudny .. tak się zachwycają wszyscy, że chyba skusze się wkraść w Twoje 'archiwum' ;)
pozdrawiam!
30 January 2011, 01:19
I jak tu nie uwielbiać Twoich wierszy...
Nie tylko w myślach, również w wierszach powinien być podział na Wiersze|Wiersze giulietki :)Pozdrawiam Madziu! :))
29 January 2011, 21:41
Za to ja zaczynam się przyzwyczajać... do Twoich zachwytów;)
Dziękuję:)
29 January 2011, 21:39
Niemy zachwyt... Jak zawszę :) A nie umiem się do tego przyzwyczaić :)
29 January 2011, 16:34
Damianku, brakowało tu Ciebie bardzo i Twoich czarujących komentarzy:))
29 January 2011, 16:12
Misternie utkany wiersz, przepleciony wersami, które są bogate w sens i znaczenie... Miło jest przebudzić z tego snu krótkiego snu zimowego przy Twoim wierszu, Madziu :)
Miłego dzionka :)
29 January 2011, 15:35
Adamie nie można ukryć lampy płonącej w cieniu...
Dziękuję za cudny komentarz i pozdrawiam:)