W odwrocie

Wróciło nieznane
ze wzmożoną siłą,
ręce załamane
sytuacją zgniłą.

Więcej nas choruje,
więcej nas umiera,
a domysły snuję
gorsze jak cholera!

Zamyka nam drogi,
nawet oddechowe,
bierze nas na rogi,
aż odbiera mowę.

Izolacja boli,
cierpi każdy z nas,
większość teraz woli,
wrócić w tamten czas.

Co przyniesie jutro,
tego nie wie nikt,
coraz bardziej smutno,
pandemia ma wikt.

Ratunku gdzie szukać,
gdy światełko gaśnie?
Do których drzwi pukać,
gdy zamknięte właśnie?