Mój osobisty anioł

wraz z pierwszym moim krzykiem
otworzyłaś niebo
dodałaś skrzydeł uczyłaś jak upadać
siejąc we mnie ziarenko prawdy

teraz w majowych deszczach chowam łzy
piszę o tobie wiersze
chcąc zatrzymać czas -
biedny jak pod murem żebrak
prosi by zawrócić bieg chmur

to już 25 lat
kwitną w ogródku wciąż niezapominajki
gdzie w moją stronę
zostawiłaś ostatnie spojrzenie

z każdym świtem nasłuchuję bardziej
może wróciłaś
znów otworzyłaś mi niebo...

potykam się o niepasujące klucze
i pełne pluszowej tęsknoty półki

Sylwia Pryga