Wracam do ciebie kochana jedyna żono
Kroczę szczęśliwy oddać się w słodycz objęć twoich
Sefardyjskich przeuroczych oczu, piersi i ramion
Nie przestałem kochać i widzieć człowieka
Piękna bogów w nim zboczach gór
Kwiatach oczywiście przy kamiennych duktach

Wracam do ciebie wytęsknionej wytęskniony
Świetliste istoty tego nowego życia wiodą mnie
Do ciebie i kiedy już uchwycę twoją dłoń pójdziemy
W to wszystko cudowne nie tak końca nieznane

Widzisz tam wtedy bez ciebie
Z pomiędzy krat wozu niewolników
Dostrzegałem piękno cudowność wręcz natury
Ona nigdy nie przestaje być nadzieją wolnych
Choć niektórzy ostatni i nigdy nie byli pierwszymi

Bo służyli choć w pożodze nieludzkości
Zmierzałem drogą mądrości do dobra
Nie przyszło mi do głowy przestać wierzyć w prawdę
Nie umiałem nie być żołnierzem miłości

Teraz wracam do ciebie w glorii spełniony
Otwieram ramiona i utulę cię zwycięski
A potem wzlecimy dłoń w dłoń ku bogom
Wierzę, że wynagrodzą nam wszystko czarą ambrozji
I z powrotem pegazom każą wzlecieć
Z nami na ich grzbietach z powrotem do życia

Wyposażą nas drugą część naszej miłości
Jeszcze w ogromny róg obfitości
A w rogu tym niech będzie tylko szczęście