Bezgłośnie
wołanie które w sercu się zrywa
nie jedno ma imię
lecz milczenia kaganiec
poszarpał mi skrzydła
i ludzkim spojrzeniem
kamienowany
już nie wzlecę
więc tej ciszy
szeptem budzić nie trzeba
bo żadnym głosem
i żadnym słowem
nie da się gwiazd
oderwać od nieba
5 January 2016, 21:32
Już dawno nic i nikt mnie tak nie poruszył... Piękny wiersz, warty każdej łzy...
5 January 2016, 07:27
Naiwne? Nie ważne.
Liczy się refleksja, zaduma.
Nigdy nie przeszkadzał mi tutejszy patos i powaga.
Z pewnością dlatego wciąż tu jestem, wbrew malkontentom.
4 January 2016, 13:57
Są historię, które milczą, dopóki ktoś ich nie chce wysłuchać.
Tak jest z moimi wierszami. Chętnie opowiadam :)
Ale potrzebuje impulsu, natchnienia. Dziś nicola mnie zmusiła :)
Z serca dziękuję za Wasze słowa i uznanie.
To zaszczyt.
4 January 2016, 13:53
hmm.. chciałabym tutaj zostawić coś więcej...
zostawiam...szacunek dla Autora i dziwnie bijące serce
pozdrawiam pięknie :)
4 January 2016, 13:53
Piękny wiersz.
I jeśli tak na zawołanie powstał, to podziwiam lekkość słowa :)