Ejszyszki pamiętają.

Własną historię i przeszłość każde miasto pamięta.
Zapisała się w pamięci książek tak jak wód odmętach.
Jej świadkiem są stare domy, ulice i drzewa przydrożne.
I ludzie ejszyscy, polskości oddani i tak bardzo nabożni.
Miasto polskie pamięta uliczki kostką wybrukowane,
Ulicą Kościelną szły tłumy do kościoła Wniebowstąpienia.
W mieście tym żyją katolicy wierni i Bogu sercem oddani,
Którzy nigdy nie zapominają o swym polskim pochodzeniu.
Pamięta miasto i wojnę, które przeżyło w smutku i cierpieniu,
I obce wojska, które tutaj się bezprawnie jak kruki panoszyły.
Pamiętają przeszłość i żołnierzy Armii Krajowej mogiły,
I to jak oni, najwierniejsi, o Ojczyznę do końca walczyli.
I stare domy przedwojenne mogą wiele opowiedzieć,
Które budowano wiele lat przed II wojną światową.
O ludziach, co lubili w ogródkach swych słonecznych siedzieć,
O wozach, jeżdżących po mieście, o końskich podkowach.
Czym oddychało polskie miasto przedwojenne, uroku pełne?
Zielenią sadów i ogródków warzyw pełnych i sadów.
I toczyło się tutaj życie sennie, w ciszy zupełnej,
Pracującena roli, z siebie dumne i jak słońce rade.
Było tu sklepikarzy i zegarmistrzów , i kowali wielu,
Artykuły spożywcze i towary sprzedawali tu Żydzi.
Wszyscy chłopi tu swoją ziemię na własność mieli,
A na ich pracę pilną Bóg od rana patrzył i widział.
A teraz pozostało samo w samotności zupełnej.
Jak dziecko, którego z ramion Matki siłą wydarto.
Ale nadal tu rolę ośrodka polskości wiernie pełni.
Bo ani polskości ani pamięci z serc jego nie starto.