1 listopada
W jaśniejących płomieniach
wzrok skory do zadumy
że ziemia waszą była
po waszych ścieżkach stąpamy
szukając waszego cienia
by pustka w sercu mniejsza była.
Ogniem oczy dziś nasycone
by pamiętać póki życia starczy
dla was zaś wieczność
nie ma końca
a ułamkiem czasu
ziemska wędrówka.
Choć tęsknot za wami
tyle tu zostało i żalu
i pustych ramion
nie gaśnie nadzieja
że u bram nieba
wpadniemy sobie w objęcia.
Autor
4 November 2017, 09:43
Dziękuje Wam za odwiedziny wieczorowa porą. Te wasze szepty są takie cenne dla mnie. Pozdrawiam
3 November 2017, 20:59
"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą "
Jan Twardowski3 November 2017, 08:53
Nie tak trudno pamiętać, bo ślady w naszych sercach nie pozwalają zapomnieć, choć tęsknota boli bardzo, a tam tak pięknie jest i tam tyle szczęścia i tam nie ma poczucia czasu...kiedy zrobimy swoje spotkamy się:)
3 November 2017, 08:41
No i rozpłakałaś rosłego chłopa...
Ostatni wers szarpnął mi sercem.
Tak, to jest ten czas, ta zaduma, ta święta cisza w nas samych.
Piękny, poruszający wiersz.
Dziękuję Ci i zostawiam pozdrowienia.