Wiruje świat, utkany z krynoliny,
Huczą parnymi nocami reduty,
Szczęśliwie płyną uśmiechy, minuty,
Płyną pocałunki na dłoniach delfiny.
A pod Wersalem, lud w szale maligny
Lży i grozi, nienawiścią zepsuty,
Chcąc na własność życia serwituty,
I pragnąc głowy uroczej dziewczyny.
A ona, jakby w prześnionym gawocie
Tańczy w Ludwikowych ramion oplocie,
Choć policzone królewskie godziny
I wyznaczony dzień śmierci jej dzieci...
I jak piękny sen bajkowy uleci,
Tragicznie, życie Marii Antoniny.
29 April 2016, 15:06
Nie czuję się wielkim poetą, ani poetą w ogóle. Wiersze tylko składam :)
Dziękuję i pozdrawiam!
29 April 2016, 15:02
A dopieroż narzekałem, że nie ma tutaj pięknych wierszy! Gratuluję i dziękuję - majstersztyk, cos cudownego - admin powinien to jutro przykleić na tekst DNIA. Kłaniam się , to Wielka POezja.
29 April 2016, 15:01
Obejrzałem film o Marii Antoninie, trochę doczytałem i zmieniłem do niej swój stosunek. Na pewno już nie jest negatywny. Do pewnych rzeczy trzeba dojrzewać.
Pozdrawiam Jantar :)